Filmrecensie: Kapsalon Romy ★★★★☆

KINEPOLIS – ‘Het zou je oma maar zijn’, denk je bij de eerste scènes. Romy heeft alle reden om na schooltijd niet naar oma te willen. Maar dat verandert als oma verandert.

Het stoere overgooiertje van het meisje voor me werpt me terug in de tijd. Herfstvakantie, met het hele gezin naar een goeie kinderfilm. Daarna ergens wat drinken. Heimwee voor mij. Toen de makers van Kapsalon Romy het Paard van Sinterklaas maakten zaten mijn kinders nog in de zaal, nu is het Netflix wat de klok slaat. Toch weet ik zeker dat mijn kinderen deze film zouden waarderen. Hartveroverend is hij. Beppie Melissen en Vita Heijmen zorgen daarvoor, samen.

Als de moeder van Romy elke dag moet werken om het hoofd na een scheiding boven water te houden, moet Romy verplicht na schooltijd naar oma die op haar 69e nog altijd een kapsalon runt. Zowel oma als Romy moeten van deze oppasregeling niks weten. Alles in de verhoudingen verandert als bij oma de eerste verschijnselen van dementie toeslaan. 

De kassa klopt niet meer, de bestelde hoeveelheden shampoo vormen een voorraad voor jaren en in de koelkast liggen vreemde dingen. Romy merkt alles op en springt bij. En oma Stine laat het toe in het besef dat er voorgoed iets verandert. Dat het besef via de route van de ontkenning verloopt -‘ik maak al honderd jaar de kas op’-, ligt aan de vertelkunst van de makers. Regisseur Mischa Kamp en schrijver Tamara Bos laten de verschillende verschijnselen van Alzheimer voorbijkomen zonder dat het gekunsteld voelt. Wat je door de ogen van een kind laat zien, maakt de uitleg aan volwassenen ook een stuk gemakkelijker, lijkt het ontwerpprincipe van deze film.

Dementie, het blijft een pijnlijk onderwerp, maar nergens wordt het te zwaar. Lichter eerder. Daar zorgen zowel Beppie als Vita voor. Beppie switcht moeiteloos van starre onbuigzaamheid naar lichtvoetige verwarring. Achter haar blik voel je het verzet tegen de ziekte. Bij Vita zijn de ogen de grootste troef. Die zeggen alles. Meer dan de voice-over waarmee geprobeerd wordt het verhaal voor kinderen nóg begrijpelijker te maken. Het enige echte kritiekpunt wat mij betreft. 

‘Spuitje erin en klaar’, stelt oma voor als oplossing voor verdere aftakeling. Maar daar denkt Romy anders over. ‘Wat nou als ik oma haar gelukkigste moment kan teruggeven?’ Het leidt wat mij betreft tot de meest ontroerende scènes uit de film. Dat het weinig realistisch is, maakt helemaal niet uit, het gaat om de boodschap en die is goed verpakt.

Hoe je deze film ten slotte samenvat? Laat het oma en kleindochter zelf zeggen. Oma Stine: ‘Ik kom heus wel weer terug, dat weet je toch?’ Romy: ‘Nee, dat weet ik niet.’

Kapsalon Romy draait nog een aantal weken bij Kinepolis Euroborg Groningen.

Over de auteur

Deze recensie is geschreven door Nelleke de Jong. Nelleke is portretschrijver en specialist in content- en merkstrategie. Haar werk gaat over identiteit van mens en organisatie en is te lezen op LinkedIn.

Foto: Kinepolis Groningen