ZOMERCOLUMN – Terwijl ik hier ergens in het nieuws de zoveelste speculatie opving over de slechte gezondheid van de Russische president reisde Putin, niet gehinderd door die berichtgeving, af naar Teheran om daar de presidenten Erdogan van Turkije en Raisi van Iran te ontmoeten.
Iran staat serieus genomineerd om lid te worden van de BRICS, terwijl Turkije aangegeven heeft hier ook wel oren naar te hebben. In het verlengde hiervan ligt aansluiting in het vooruitzicht bij de SCO (Shanghai Coöperation Organization) en andere samenwerkingsverbanden in het Aziatische werelddeel. In vrij rap tempo lijkt er zich een nieuwe wereldorde te vormen die niets van doen heeft met de plannen die het World Economic Forum met ons voorheeft en waarover groepen in de samenleving zich grote zorgen maken. De vele demonstraties hebben echter nog geen deuk in een pakje boter geslagen terwijl de toestand in Oekraïne, die alle andere ontwikkelingen een duw heeft gegeven, nu duidelijk het scharnierpunt is geworden van een ‘reset’ waar Davos ongetwijfeld niet blij mee is.
Kort samengevat: het hele netwerk van supranationale bestuursorganen als de Verenigde Naties, de EU, het WHO etc. die in dezelfde wind zeilen als de financiële reuzen zoals Vanguard, Blackrock en de Gates Foundation, geruggesteund door de hegemonie van de Verenigde Staten met haar dollardominantie en economische macht (Big Tech, Big Pharma etc.), een geheel dat in de traditie van de VOC wordt beschermd door de dreigende militaire aanwezigheid van meer dan 800 basissen over de hele wereld, probeert een soort van overkoepelende regulering af te dwingen, een unipolaire wereld die in luttele maanden tijd aan het wankelen is gebracht. Zo zie je maar weer: “Leven is datgene wat er gebeurt terwijl je heel andere dingen aan het plannen was” (John Lennon).
Gerafelde zeilen bijzetten
De politieagent van de wereld, het militaire en politieke smaldeel van de Verenigde Staten, is zich van die verandering wel degelijk bewust en doet er van alles aan om de afbrokkelende status quo intact te houden. Die aftakeling lijkt gesymboliseerd te worden door de persoon die in afgelopen week dus ook een trip naar het Midden-Oosten maakte: de zwaar dementerende Joe Biden die bij het voorlezen van zijn speech zelfs de aanwijzingen hardop uitspreekt. Het is frappant dat uit de lucht gegrepen verhalen over de gezondheid van Vladimir Putin hier breeduit in het nieuws komen terwijl de overduidelijke symptomen die de zogenoemde ‘machtigste man van de wereld’ vertoont onder het kleed geschoffeld worden. In de psychologie hebben ze daar een woord voor: projectie. Het beeld van de aftakelende oude man is welhaast illustratief te noemen voor de verminderde overtuigingskracht van Amerika als je ziet hoe Biden ook nu weer probeerde de hand te schudden van iemand die er niet stond. Het staat symbool voor het feit dat hij in Saoedi-Arabië niet de handen op elkaar wist te krijgen voor levering van meer olie.
In het daarop volgende bezoek aan Israel herhaalde Biden het riedeltje van een hardere opstelling tegenover Iran en het opnieuw verzwaren van het sanctiepakket. Na het abrupt afhaken van het JCPOA (Joint Comprehensive Plan of Action) door Trump, een eenzijdige contractbreuk waarbij Iran niets te verwijten viel, doet Biden er nog een arrogante schep bovenop zonder zelfs opnieuw rond de tafel te gaan zitten. Zelfs het gebruik van geweld sloot hij niet uit om het imaginaire beeld te schetsen dat Iran een kernwapen zou ontwikkelen, een agressieve uitspraak die de rest van de wereld lijkt voor te bereiden op wat er komen gaat. Het lijkt namelijk net iets teveel een echo van de WMD (Weapons of Mass Destruction) van Saddam Hussein, een verhaal dat iedereen hopelijk nog goed kent. De kaarten zijn deze keer echter anders geschud en de spelers heten nu Saoedi-Arabië, Iran, Rusland, India, Verenigde Staten. China wacht geduldig af, Israël en Turkije wachten ongeduldig af en Europa is hier even niet te bekennen. De kaarten worden geschud en het is de vraag hoe ze deze keer vallen. Het wordt wat ingewikkeld dus het is zaak even bij de les te blijven.
Het speelveld verandert
Het is bijvoorbeeld de vraag hoe de Saoedi’s het onverholen dreigement van Biden hebben opgevangen en of ze hier serieus in mee willen gaan, hun probleem met de Iraniërs is eerder religieus van aard en in de verte zijn het uiteindelijk wel broeders terwijl de Amerikanen onbetrouwbare kafirs blijven. In het conflict met Irak bleven zij ook buiten beeld. Voor een gewapend conflict met Iran zal Amerika echter net als in 2003 gebruik willen maken van vliegvelden in Saoedi-Arabië, wat het land een legitiem doelwit maakt voor raketten van de andere kant van de Perzische Golf en de Saoedi’s zijn zich er echt wel van bewust dat Oekraïne het oorlogje van Amerika mag uitvechten. U kent dat wel, het is dat laffe ‘leading from behind’. Het is dus de vraag of de trotse Mohammad bin Salman, anders dan Zelensky, zich hiervoor wil lenen. Vliegdekschepen zijn wel erg kwetsbare doelwitten in de Perzische Golf, dus deze keer zullen die verder uit het zicht blijven. En laten de Saoedi’s nu net in een fase zitten dat ze de relatie met Teheran willen verbeteren.
Teheran op haar beurt heeft steeds betere banden met Moskou en het laatste dat je wilt is een gewapend conflict beginnen met een land dat vriendjes is met Rusland. Het ingrijpen in Syrië veranderde het speelveld al drastisch en de hybride oorlog die het Westen in Oekraïne met Rusland uitvecht valt zwaar in het nadeel van de eerste uit.
De wereld buiten het Westen heeft aan Oekraïne duidelijk kunnen zien dat de NAVO voor het grootste deel een papieren tijger is en dat de bijstand behoorlijk tegenvalt zodra de Amerikanen tegenover een serieuze tegenstander staan. De dollarkraan openzetten blijkt ook opeens geen wondermiddel meer te zijn. Het kulverhaal van Zelensky over een groot offensief in het najaar wordt vooralsnog hier in de media geslikt, maar de rest van de wereld ziet echt wel hoe de verhoudingen er in de echte wereld voorstaan. Wat een aardverschuiving veroorzaakt in politieke verbindingen: vooral het zuidelijk halfrond sympathiseert duidelijk steeds meer met Rusland en weekt zich met kleine stapjes diplomatiek los van de leiband die hun bindt met Washington (wat duidelijk naar voren kwam in de bijeenkomsten kortgeleden van de BRICS en de G20, waar Rusland bepaald niet geïsoleerd was).
De NAVO lijkt intern door toedoen van Erdogan ook scheurtjes te vertonen want na zijn gedoe over Finland en Zweden had hij nu het lef om openlijk te verklaren dat het dooretterende terrorisme in Syrië voornamelijk door de Amerikanen in stand gehouden wordt. En dat in Teheran, in het gezelschap van twee van Amerika’s grootste opponenten. Dat zegt echt veel meer dan het feit dat ie Putin eventjes liet wachten, een detail dat hier in het nieuws dan weer breed wordt uitgemeten. Tel daarbij op dat Turkije na Amerika het grootste leger inbrengt binnen de NAVO en je ziet een organisatie die met kunstgrepen de schijn van eenheid probeert op te houden.
Het sanctiewapen en andere pressie
Een nadere bestudering van de stukken op het schaakbord laat zien dat het Westen door een excessief gebruik van het sanctiewapen er zelf voor gezorgd heeft dat dat middel hoegenaamd geen effect meer heeft. Rusland stabiliseert en kan heel goed aan de benodigde high-tech komen en het sprookje dat ons in maart werd verteld dat ze na drie dagen door al hun munitie heen zouden zijn is ook wel doorgeprikt, dus dat er vanmorgen in de krant stond dat het Russische leger ‘uitgeput’ zou zijn geloof je toch ook niet meer. Het gas stroomt nu rijkelijk richting China en wordt naar het Westen toe verder afgeknepen dankzij het irrationele beleid van onze leiders. Iran lacht ook om die sancties en heeft een uitweg met behulp van, jawel, weer die Russen: Gazprom gaat aan het werk met de installaties en pijpleidingen van Iran, die na Rusland de grootste gasreserves van de wereld schijnt te hebben, zodat dat gas richting India en Turkije geëxporteerd kan worden. Ook hier wordt het sanctie-apparaat geneutraliseerd.
In Saoedi-Arabië heeft kroonprins Mohammad bin Salman ambitieuze plannen om het land verder te ontwikkelen en de Amerikanen, die het land heel kleptocratisch voornamelijk als tankstation zien, dragen daar niet iets noemenswaardigs aan bij naast de levering van wapentuig waar de Amerikanen weer voor miljarden dollars aan verdienen. Ondertussen zijn hun banden met Rusland verder aangehaald en lonken ook zij naar de BRICS, daar zie je dus voor de Saoedi’s frictie ontstaan als Biden in Israël escalerende taal bezigt richting Iran. Bin Salman wil het koninkrijk op het spoor van tolerantie en een gematigde islam zetten en dat gaat niet samen met een sfeer van oorlogsdreiging. Er zal hem waarschijnlijk veel aan gelegen zijn om een nieuw groot conflict in het Midden-Oosten te voorkomen of op zijn minst te vermijden. Bovendien zitten ze zelf nog steeds in een gewapend conflict met Yemen, op een tweefronten oorlog zit nooit iemand te wachten.
Het is tekenend voor Westerse politici dat zij blind lijken te zijn voor de verhoudingen tussen landen en hun culturele, cq. religieuze waarden. Stijl, beschaving, cultuur, regionale identiteit etc. zijn allemaal zaken die Europese leiders vreemd lijken te zijn, zozeer zijn ze gefixeerd op het uitbuiten van bestaande sluimerende conflicten. Dat heeft in de huidige tijd geleid tot een uitwijken naar betrouwbare partners en dus naar Rusland. De plotseling uitgestoken hand van Ursula von der Leijen richting Azerbeidzjan vanwege ons gasprobleem roept de vraag op of de EU niet ook daar gaat stoken, want Azerbeidzjan heeft wel belang bij een goede betrekking met Moskou in verband met de Russische vredesmacht die daar in Nagorno-Karabach moet voorkomen dat de strijd weer oplaait.
Identiteit en echte problemen
Ondertussen is het volk in het Westen, dat door een verslaving aan entertainment al gauw verveeld raakt met grote gebeurtenissen die zich over langere tijd uitstrekken, al navelstarend weer bezig zich af te vragen wie ze nou eigenlijk zijn. Neem nu die LGBTI@*atm!z++ groepen in Groot-Brittannië die zich sterk maken voor een wet tegen de zogenoemde conversion therapie, iets wat blijkbaar weleens voorkomt in vooral kerkelijke contreien. Het wordt als zodanig niet concreet benoemd, maar je kunt die kerkelijke context wel concluderen uit de omschrijving waarin woorden als ‘prayer’ en ‘exorcism’ voorkomen, wat het nogal erg specifiek maakt.
Behandelingen onder dwang zonder dat de officiële instanties daar hun handtekening onder zetten schuren aan tegen ontvoering en zijn per definitie al niet legitiem, dus je krijgt de indruk dat hier eerder sprake is van een niet-uitgesproken, indirecte aanval op het kerkelijk instituut, maar in het verlengde daarvan natuurlijk op de algehele structuur van onze samenleving. Het thema van minder dan een procent van de bevolking wordt tot breed maatschappelijk probleem gebombardeerd. Er wordt door de lobby’s gesteld dat het homo-zijn niet te ‘genezen’ zou zijn en ze hebben een schare aan professionals achter zich die verklaren dat een dergelijke therapie “onethisch en potentieel gevaarlijk” zou zijn. Je zou denken dat het om het dwangelement gaat, maar die term komt verdacht weinig voor.
De suggestie die hierachter zit is dat het homo-zijn blijkbaar een vaststaand gegeven is, iets dat de mogelijkheid uitsluit om te onderzoeken of je op latere leeftijd eventueel toch beter in je vel zit als hetero. Met een bocht zit hier dus eigenlijk ook een zekere pressie richting de homo’s zelf in. Uit dezelfde hoek komen echter geluiden dat als je met bepaalde geslachtskenmerken geboren wordt het nog niet vaststaat dat je je ook identificeert met dat geslacht. Hier is die identiteit opeens weer vloeibaar en daar kun je dus blijkbaar wel mee rommelen. Met dezelfde maatschappelijke dwang als waarvan zij de kerken betichten wordt die visie aan iedereen opgedrongen. Dus moet er op scholen genderneutraal met elkaar omgegaan worden zodat het kind zelf kan ontdekken welk ‘gender’ het heeft (‘geslacht’ mag je niet meer zeggen, geloof ik). Maar op een leeftijd dat kinderen zonder moeite in Sinterklaas kunnen geloven kan dat natuurlijk alle kanten opgaan en dan zit je over pak ‘m beet twintig jaar met een zwaar getraumatiseerde generatie. De eerder genoemde professionals hoor je hier echter niet zeggen dat het “onethisch en potentieel gevaarlijk” zou kunnen zijn. Het is een zienswijze die van willekeur aan elkaar hangt.
Het klapstuk van de regenboogagressie kwam deze week uit Noorwegen, waar een vrouw drie jaar gevangenisstraf boven het hoofd hangt omdat ze gezegd had dat mannen geen lesbo’s kunnen zijn en dat mannen geen moeders kunnen zijn. De vrijheid van meningsuiting geldt opeens niet meer als je algemene biologische feiten benoemd. Het slappe, in haar eigen intellect masturberende Westen krabt zich bij zo’n zaak dan achter de oren en vraagt zich af of dit misschien, heel misschien niet te ver gaat. Toen dit nieuws echter rondging op de social media in Rusland kwam er spontaan een massale oproep om alsjeblieft nu direct het IJzeren Gordijn weer neer te laten.
Het contrast tussen het geopolitieke schaakspel in de wereld en het obsessieve, naar binnen gerichte identiteitsprobleem van het decadente Westen kan bijna niet groter zijn. Zodra de Nederlander zich niet meer aangetast voelt in zijn welness-leventje valt ie terug in zijn oude narcistische gewoontes zonder een emotie te voelen over wat er in de rest van de wereld gebeurt. Een besef van wederzijdse afhankelijkheid, een besef van zaken die groter zijn dan jezelf, is niet breed aanwezig en zonder dit is ook de zichzelf ‘spiritueel’ noemende mens uiteindelijk vrij kleingeestig en in afnemende mate ‘bewust’.
Het is zomertijd geworden, de hitte is het voornaamste gespreksonderwerp en mediatechnisch gezien is het komkommertijd. Want de wereld draait in versneld tempo door maar journalisten moeten ook op vakantie kunnen. Het is slechts broodwinning, moet je maar denken, betrokkenheid word je tegenwoordig op de opleiding al afgeleerd. Binnen de protestbeweging is het trouwens al sinds de versoepelingen komkommertijd, wat geïllustreerd werd door het onderwerp waarvoor Willem Engel deze keer een rechtszaak had aangespannen en die routineus weer verloren werd. De rechter vond het niet ongegrond dat hij voor ‘complotdenker’ en ‘sekteleider’ werd uitgemaakt, ik geloof bij een programma van de NPO. Ik ben benieuwd waar hij in deze glijdende schaal de volgende keer mee bij de rechter komt.
Je zou toch denken dat zij van de protestbeweging wel iets beters te doen hebben dan zoveel energie besteden aan gekwetste egootjes, bijvoorbeeld te hoop lopen tegen Bill Gates die nu overal in Nederland in van die malle autootjes rondrijdt. Picnic ja, hij is daar grootaandeelhouder van. Waar zit de man niet in, zou je denken, het is een perverse uitwas van het kapitalisme dat multimiljardairs als hij en Soros met z’n transhumanisme zoveel invloed kunnen uitoefenen op het aanzicht van de maatschappij. Het is alleen maar bespottelijk te noemen dat terwijl er zulke zaken in de wereld spelen men hier in de zogenaamd geciviliseerde wereld zich druk maakt over het eigen persoontje. Goddank lopen er nog echte mannen rond die vermeende beledigingen en valse beschuldigingen van zich af laten glijden, want als Vladimir Vladimirovitsj zich druk zou maken over alles waar hij voor uitgemaakt wordt dan zou hij geen tijd meer hebben voor de echte problemen, als u begrijpt wat ik bedoel.
Over de auteur
Hielke de Boer heeft meer dan dertig jaar in de financiële sector gewerkt bij zowel internationaal opererende bedrijven als kleine sociaal-culturele instellingen. Zijn columns betrekken de maatschappelijke ontwikkelingen in een context van geopolitiek, culturele verschijnselen en historische achtergronden.
