COLUMN – Niets is gênanter dan mensen die wereldproblematiek ongevraagd vermengen met hun persoonlijke ervaringen.
Zaterdag hoefde ik niet lang te zoeken naar voorbeelden, het was twintig jaar na 9/11, het internet puilde uit van de flashbacks. Toegegeven: ik deed zelf een duit in het zakje, ongevraagd schreef ik op deze plek over mijn belevingen, die dinsdag in 2001. Dat de telefoon ging (vaste lijn, ik kan het niet vaak genoeg benadrukken) en dat ik daarna de tv aanzette, net als miljoenen anderen.
Sommigen vonden de Oppenheimer-cartoon (Kaag als heks, Rutte als World Trade Center) onsmakelijk, maar geloof me, dat was nog niets vergeleken bij wat ik dit weekend al scrollend onder ogen kreeg. Zo waren er mensen die klaagden dat hun verjaardag sinds de aanslagen een zwart randje had gekregen – 11 september hoorde een feestdag te zijn! Iemand anders schreef dat de vakantie naar de Canarische Eilanden op het laatste moment niet doorging. “Vreselijke dag was het: uren vastgezeten op Schiphol, niemand wist of er nog een vlucht zou vertrekken, chaos bij de Burger King”. Ik las ook uitgebreidere verslagen, soms voorzien van de fijnste details. “Mijn man en ik hadden een bezichtiging gepland voor een nieuwe woning in Amsterdam-Zuidoost, het regende die middag. De makelaar kwam niet opdagen. Dus wij bellen met het makelaarskantoor. Kregen we niemand te pakken! Mijn man boos. Bleek later dus dat die makelaar nog op kantoor was, en samen met zijn collega’s voor de tv zat. Ze hadden de telefoon niet over horen gaan. Nou, toen heb ik maar een nieuwe afspraak gemaakt. Inmiddels wonen we al twintig jaar met veel plezier in deze flat! Tijdens de sleuteloverdracht kwam er een vliegtuig laag over, dat voelde heel bijzonder.”
De “het leek wel een film”-kaart werd, traditiegetrouw, ook weer volop getrokken. “De beelden van die vliegtuigen en die brandende torens, ik weet nog dat ik aan mijn vader vroeg welke film er opstond.” En: “Mijn schoonmoeder zapte alle zenders af, ze zei dat er volgens de Mikro Gids geen film op tv zou moeten zijn, ze was helemaal van slag.” Of: “Op school had de leraar aanvankelijk niet door dat we naar live beelden keken, hij dacht dat iemand stiekem een band in de videorecorder had gedaan. Heel de klas lag dubbel!”
Het dieptepunt, je zou het niet verwachten, moest toen nog komen. Ik las een reactie van een vrouw die op dinsdag 11 september 2001 naar de Albert Heijn was gegaan voor boodschappen, dat wist ze nog, net zoals ze nog wist dat ze alleen naar de supermarkt was gefietst voor een zak appels. In de winkel was ze een oude bekende tegen het lijf gelopen, deze oude bekende wist over de toestand in Amerika, de vrouw niet. De oude bekende praatte haar bij. De vrouw had echter geen idee over de omvang van de gebeurtenissen, en had bovendien andere zorgen: de BON-knop van de groente- en fruitweegschaal deed het niet. Zodoende moest er een vakkenvuller aan te pas komen. Deze kreeg het voor niet voor elkaar, er werd iemand bijgehaald. Na een hoop gepruts mocht de vrouw, zonder bon, doorlopen naar de kassa, daar bleken ze gewoon te kunnen wegen. Eenmaal thuis was pas duidelijk geworden hoe erg het allemaal was.
Bij de aanslagen van 9/11 kwamen duizenden mensen om het leven. Diezelfde dag, ergens in een Nederlandse supermarkt, deed de BON-knop van de groente- en fruitweegschaal het niet. Hierdoor kwam een vrouw thuis met een zak appels zonder bonnetje. Het zou nog zeker twintig jaar duren voor de rest van Nederland hierover werd geïnformeerd via Facebook. De vraag “Jonagold of Elstar?” kwam bij me op, maar ik stelde ‘m maar niet. Je kunt ook te ver gaan natuurlijk.
Over de auteur
Deze column is geschreven door Derek Hogeweg. Derek is programmamaker bij OOG Radio en fanatiek wielrenner. Zijn columns gaan over uiteenlopende onderwerpen. In alle gevallen betreft het de mening van een lange man.
Foto: Derek Hogeweg
