Column: Oempa Loempa’s

COLUMN – Gelukkig hoeft Roald Dahl zich niet meer om te draaien in z’n graf.

Je zult maar een dode kinderboekenschrijver zijn. Word je jaren na je laatste uitgeblazen adem opeens gepiepeld. Een stelletje mafkezen van uitgeverij Puffin was het bijna gelukt om kunst en humor uit Dahl’s boeken te slopen. Er zouden honderden aanpassingen worden gedaan, bijvoorbeeld toevoegingen die niet door Dahl zelf waren geschreven. In De Heksen werd er zomaar een zin toegevoegd aan de passage waarin vermeld wordt dat heksen kaal zijn onder hun pruiken. “Er zijn genoeg andere redenen waarom vrouwen pruiken kunnen dragen en daar is zeker niets mis mee.” Nou, dan hebben ze gelukkig de pruik van m’n ex bij windkracht 9 nooit gezien.

Dahl veranderde zelf ook dingen. Zo werden Oempa Loempa’s geen ‘pygmeeën uit Afrika’, maar ‘kleine personen’. Het is de vertrutting ten top. Alsof kinderen achterlijk zijn. “Ouderen zijn vaak te serieus en begrijpen de humor niet”, klinkt het vanaf ‘t schoolplein.

We zijn de waanzin voorbij. Het is onthutsend. Deze historische dwaasheid wordt onze ondergang. Een woordje als ‘dik’ moest worden vervangen door ‘enorm’. Je gelooft het niet. Alsof we niks anders te doen hebben. Het is dat die uitgeverij-hotemetoten op tijd uit hun uitgum-roes zijn ontwaakt. Zo kunnen we terugkeren naar de ziel van Roald Dahl, waarbij zijn geest niet verdwijnt bij elke omgeslagen pagina.

Het lijkt wel alsof onze geschiedenis niet meer mag zijn zoals die was. Eerst hadden we een beeldenstorm en werden de stenen helden van hun sokkel getrokken. Je kreeg zelfs plaatsmakende schaamte als je door de Coen-tunnel reed. De Nederlandse inquisitie had vrij spel. Op het strand ging topless in de ban. Tieten kijken was iets van ooit. Genieten van tieten een kansloze missie. De kuisheid ten top. Wat volgt er deze zomer? Op de nudisten-camping in een harnas?

Gaan we nu ook de boeken van Jan Wolkers en Jan Cremer herschrijven? Turks Fruit is van 1973, dus dat zou zomaar kunnen. Beide heren konden uitermate goed met lichaamsdelen omgaan. Het mannelijk geslachtsdeel was populair: zak, lul, klootviool. Het werd normale spreektaal. Anders lag het bij de dames. Bij Jinek zaten eens drie dames die zich hadden gespecialiseerd in de onderkant van de vrouw. Ze vertelden dingen die meisjes 100 jaar geleden al in de Yes lazen. Deze dames kwamen met een nieuwe naam voor het vrouwelijk geslachtsdeel: vulvavaginaclitoris. Man, man, man, dat zijn wel heel veel lettergrepen als je met je jongeheer tussen je rits blijft steken.

Ik ging eens op zoek naar andere woorden voor de vulvavaginaclitoris. Ik vond nog: kabouterkano, pantoffel, kaastostie, muts, plezierkier en na ‘voorbips’ werd het mij teveel. Als we alles gaan herschrijven wordt het een janboel. We schilderen de Nachtwacht toch ook niet over? Trouwens, de vulvavaginaclitoris trok 900.000 kijkers. Behoorlijke kijkcijfers voor een kutprogramma.

Over de auteur

Deze column is geschreven door Ronny Lammers. Ronny schrijft elke zondag een spraakmakende column waarbij hij geen blad voor de mond neemt. Ronny is eigenaar/coach van ITP Institute Tennis Promotion en traint met zijn team alle niveau’s in het noorden van Nederland.

Foto: Ronny Lammers