De tijd van toen…

COLUM – “Ik heb een cadeautje voor je”, zei ze zeven jaar terug toen ze zijn nieuwe woonplek binnen stapte.

Een klein, plat en relatief gewichtig pakje drukte ze in z’n handen. Terwijl zij het zich makkelijk maakte in de meerdehands rode stoffen bank ontdeed hij het geschenkje van zijn kunstig gevouwen papieren jasje.

Met een brok in z’n keel nam hij het gewolkte tegeltje in zijn handen, een van de vele vloertegeltjes waar hij, en ook zij, zich een tijdlang over heen bewogen hadden. Alle gangen en etages van het oude gebouw waren er mee belegd, een oude school die zijn deuren al jaren terug voor de leerlingen gesloten had. Anderen, waaronder hij en zij en een klein dozijn anderen, waren nu antikrakend de hoeders der lokalen en bewaarders van ‘t gebouw.

De meesten van hen afgedankt als partner, maatschappelijk uitgerangeerd of rustend op de puinhopen van een vorig bestaan, velen met verse en open emotionele verwondingen. Een tochtig klaslokaal in kringloopstijl met lappen en stellingkasten onderverdeeld in woon, werk en kookgedeelte op de bovenste etage, gedecoreerd met trauma’s en met stress belast.

Als de lamme en de blinde, zo steunden ze elkaar, oprecht houdend in de stormen die hen teisterden, voortkuipend op het tandvlees van het bestaan. Van nul af aan weer starten, tekort aan alles en ook honger, zelfs dat proefden ze. Ze deelden elkaars leed en lasten, leunden op elkaar. Klik-klak, klik-klak, zo kondigden de losliggende tegeltjes elke be-zoeker aan door de lange gangen…

“Ik heb ze er uit gehaald, elk heeft er nu een, ‘k heb er ook een voor jou, als cadeautje voor je verjaardag en je nieuwe eigen huisje”, zei ze. Hij legde het op zijn oude spiegelkastje met de schoolsleutel die hij nog had er bovenop. “Dat was de tijd van toen”, zei hij… en schonk haar een glaasje zelfgemaakte paardenbloemenlikeur in…

Foto: Ingezonden