COLUMN – Ik heb echt m’n best gedaan maar ik krijg het niet warm van Yvon Jaspers. Ze heeft iets kouds. Verkiest appelgebak boven seks. Maar ze ziet er niet verkeerd uit. Ze zou een goede tandartsassistente zijn in een heel warm land.
Yvon presenteert een relatieprogramma over hunkervrouwen die zo hongerig wanhopig zijn dat ze koeienstront voor lief nemen en boeren die nog nooit een vrouw in het echt hebben gezien. Het is een krankzinnige verschijning. Al die onwennig dolende en soppende vrouwen op een boerenerf. Ze wachten op een vijf minuten date met hun favoriete boer. Sommige Tena lady’s zien er pontificaal uitgedost uit in hun fleurige bloemetjesjurken. Smachtend om een paar minuten aandacht. Hopend op die ene warme blik. Smekend om lieve woordjes. Ook al is het boerenbedrog.
Sommige bestormen hun date. Geen tijd te verliezen. Hitsig van opwinding. Over een boerenworst en een harige boerenborst. Ze hebben een cadeautje bij zich en een onzinnig vragenlijstje. Als je de boeren en de vrouwen even wegdenkt is Boer zoekt Vrouw best een aardig programma. Yvon is typisch het voorbeeld van mensen die denken dat ze hun succes aan zichzelf te danken hebben. Dat is niet zo. Boer zoekt Vrouw is het gevolg van het format, niet van de persoon die het presenteert.
Voor haar presentatie krijgt Brabantse Yvon een hongerloontje van een dikke twee ton per jaar. “Veel te mager”, vond ons mèske uit Boxtel. Daarom bracht ze een servies op de markt onder de naam ‘Kakelbont’. Zo’n kut servies wat je tijdens een ruzie met plezier naar het hoofd van je geliefde smijt. Én met de kwaliteit als die van je eigen relatie; niet meer te lijmen. Met al haar boerenslimheid werd vervolgens het sponsorprogramma For Farmers uitgemolken. De kassa rinkelde, maar het Commissariaat voor de Media belde. Das pech, poen weg. En toen ging Yvon huilen. Echt waar. Onze Yvonneke.
Wim Faber, vader van de vermoorde Anne, zat ook aan de praattafel. Maar Yvon krijste maar door. Alsof haar kind was vermoord. Kromme-tenen televisie. “Ik voel me zo alleen”, jankte ze. Die avond ging de Notre Dame in vlammen op. Notre Yvon brandde zichzelf af. Er staat ons weer een loodzware periode te wachten met de boeren en hun aanhangsels. Met Yvon in beeld krijgen we een idee hoe primitief het leven vroeger was. Hoe afgestompt die mensen waren en hoe beperkt hun geestelijke vermogens. Je zou denken dat na Metoo de vrouwen zich anders zouden opstellen. In ieder geval wat assertiever.
Maar niks hoor. Ze storten zich op een boer die vanwege z’n onsamenhangende klank-uitstoot op tv ondertiteld moet worden. En als ze worden afgewezen, als ze hun biezen kunnen pakken, als hun droom uiteenspat. Dan wentelen ze zich in een wolk van onbegrip. Dan roep ik naar m’n televisie dat ze blij mogen zijn. Niet om vijf uur ‘s ochtends opstaan. En niet om zeven uur ‘s avonds naar bed met een kersenboer, koeienboer, plantenboer, geitenboer een paardenboer of een andere boerenlul.
Jouke, Joost, Evert, Janine, Hans, Rob, Hilda, Gerben, Rob, Robert. Ze boeren de oorlog even naar de achtergrond. Ze veroveren harten van onwetende vrouwen die 8 hoog op een appartement wonen. Vrouwen die denken dat stront-scheppen romantisch is. Samen op de trekker het toppunt van liefde. En knoestige knuisten op je billen een droom die uitkomt. Stop met dromen dames. Stap in je auto en race naar huis. Vlieg met je bloemetjesjurk naar 8 hoog. Zet een kopje thee. En geniet van het uitzicht.
Over de auteur
Deze column is geschreven door Ronny Lammers. Ronny schrijft elke zondag een spraakmakende column waarbij hij geen blad voor de mond neemt. Ronny is eigenaar/coach van ITP Institute Tennis Promotion en traint met zijn team alle niveau’s in het noorden van Nederland.
Foto: Ronny Lammers
