Column: Dobberbootjes

Column: Dobberbootjes

COLUMN – Veertien Russische jachten aan de Nederlandse ketting. Wat zal die Poetin beven van angst. Knielend met z’n vuisten op de grond slaan van onmacht. Al z’n Hollandse relatie geschenken smijt ie uit het raam; plastic tulpen, molentjes, lelijk versierde klompen, een CD van Jan Smit, magneet grachtenpandjes voor op de koelkast, kaasplankjes, de Ruijter vruchtenhagel, stroopwafels, een doos bloembollen en een opblaasbare Frau Antje

We kunnen ons weer vertonen op het geopolitieke toneel. Wij, zeehelden van weleer. Michiel de Ruyter, Piet Hein en Maarten Tromp. Het zit ons in ‘t bloed. De wereld ligt aan onze voeten. We hebben de wind vol in de zeilen. Jammer dat twaalf bootjes nog moeten worden afgebouwd en er twee wachten op onderhoud. Dus deze sanctie wordt een lachertje. Heeft net zoveel invloed op het verloop van de oorlog als uw profielfoto met een Oekraïens vlaggetje.

Wat zijn we weer trots op onszelf. Wopke Hoekstra huppelt door de Tweede Kamer als een glimmende ketelbinkie vanwege de geconfisqueerde oligarch dobberbootjes. Je vraagt je af hoe andere landen naar ons kijken. Met ons zuinig sanctiebeleid. Oekraïne wil wapens. Wij sturen een houten raketwerper met wat kartonnen kanonskogels en plastic erwtenpistooltjes. Kinderspeelgoed. Bang dat Poetin gaat blaffen. Wat zijn sommige leiders toch watjes. Neem Biden. Die verdwaalt nog in z’n eigen Witte Huis. Als z’n batterijen tenminste niet leeg zijn. En Rutte wordt zelfs wit om z’n neus van een muggenscheet. Bel verdomme Rocky Balboa of The Terminator. App voor mijn part Donald Trump.

Altijd maar die zachte hand. Altijd maar die zorgvuldig gekozen lege woorden. We gaan door de knieën voor een pygmee met een hoofd als een edammer kaasje. België bevriest 10 miljard Russisch geld. Hier bevriezen we van de kou. De kachel gaat uit. We douchen met koud water. We laten de auto staan en fietsen door de hagelbuien. Maar we betalen wel 35 miljard aan Russische energie sinds de start van de oorlog. Wat een giller. Wat een feest in het Kremlin. Daar zetten ze de Kozakkendans in en vloeit de wodka gul.

Oh Goddegod, de Oekraïners komen eraan. Ruim 27.000 hebben zich hier al ingeschreven. De meeste zijn vrouwen. Waar moeten die in hemelsnaam slapen. Die kun je niet maanden op een stretcher in Ter Apel leggen. En hoe komen ze daar de dag door. Het enige opwindende in Ter Apel is de bus naar Emmen. Oekraïense vrouwen willen graag werken. Dat komt goed uit. Ze gaan asperges steken. Het witte goud. Het oeroude genot. Beter hier asperges steken dan in Kiev gestoken worden. Asperges zijn een weldaad voor de zintuigen. Als dat witte spul uw keel induikt dan voelt u dat God het zo bedoeld heeft.

Wat God niet zo heeft bedoeld zijn dode mensen in Boetsja. Ik weet dat er oorlog is. Maar dit staat op m’n netvlies gebrand. Mannen liggen onder hun eigen fiets. Vrouwen over hun boodschappentas. Dood. Zomaar. Op straat. Een vrouw ligt op haar buik met haar hand in elkaar gevouwen. Ik zie haar rode nagellak. Iemands moeder, iemands zuster, iemands vrouw. Ik kijk naar haar witte hand. Daarmee heeft ze ooit door iemands haren gestreken. Daarmee heeft ze ooit over een wang geaaid. Arthur Japin zou zeggen; “Dit is het enige wat telt, lieverd, dat iemand meer in je ziet dan je wist dat er te zien was.”

Over de auteur

Deze column is geschreven door Ronny Lammers. Ronny schrijft elke zondag een spraakmakende column waarbij hij geen blad voor de mond neemt. Ronny is eigenaar/coach van ITP Institute Tennis Promotion en traint met zijn team alle niveau’s in het noorden van Nederland.

Foto: Ronny Lammers