Column: Down
GRONINGEN – Om de zoveel weken kwam ze met haar moeder bij ons langs om geknipt te worden. Haar naam was Julia. Mijn moeder die kapster was noemde haar ‘bijzonder’.
Julia had het syndroom van Down. Ze was in de twintig maar haar geest was sinds haar vierde jaar op reis gegaan. Julia was gek op mij. Ze vond dat ik een mooie stem had en ‘lieve handen’. Dan pakte ze m’n hand en bracht hem naar haar wang. “Aai”, zei ze dan.
Haar moeder vertelde over de logeerdagen in de zorginstelling. Dat die zo goed voor Julia haar zelfstandigheid waren geweest. En Julia altijd met haar koffertje uren op het bankje in de gang op haar zat te wachten. “Mis jou mama. Aai”, was het eerste wat ze in de auto tegen me zei. Dan streek ze met haar hand over mijn gezicht.
‘Dichterbij’ is een instelling die zorg biedt aan mensen met verstandelijke en vaak ook lichamelijke beperkingen. Daar is een grote groep verstandelijke gehandicapte kinderen en jong volwassenen mishandeld, verwaarloosd en onzedelijk betast. Gelukkig blijft de doofpot niet dicht.
De politie is een onderzoek gestart naar misbruik bij deze Gennepse zorginstelling.
Hoe kon het zo misgaan. Juist bij deze groep kwetsbaren die het vertrouwen zo hard nodig hebben. Het gaat om slachtoffers tussen de 14 en 25 waarvan velen zo zwaar gehandicapt zijn dat ze niet eens kunnen praten.
De excuses zijn bijna altijd dezelfde. ‘Dichterbij’ moet bezuinigen in de zorg. Ze halen daarom derderangs personeel binnen van een uitzendbureau dat wordt gerund door een of andere patjepeeër. Zo’n gelukzoeker die als ie failliet gaat het geld al; “goed heeft besteed.” Het is in de gehele zorg een enorme bende, een beschamende vertoning en de ondergang van de westerse waarden.
Dichterbij-manager Jos Peeters heeft de woorden: “Fout, heel erg, maatregelen, zorg en waarborgen”, uit zijn hoofd geleerd. Knap hoor Jos. Je had beter aan de inleenkrachten om de ontbrekende (VOG) verklaring van het gedrag kunnen vragen. Het zorgtuig dat je hebt ontslagen loopt nu weer bij een andere instelling in een witte fake jas.
En waar moeten die hulpbehoevende gehandicapte mensen naartoe dankzij jullie geblunder. Welke zorginstelling ga je hierna om zeep helpen Jos. Tijd om je omhoog gevallen vriendjes te bellen meneer de manager. Die glijmannen met hun glijbanen en gladde praatjes. Je snel inlikken voor een nieuwe job. Weet je wie ook een snelle tong hebben Jos..? Adders.
Julia bewonderde haar kapsel in de spiegel. Na het afscheid liep ik met ze mee naar de auto. Julia wees naar de zon. “Zon anders, maan anders” zei ze opeens. “Ja Julia, de zon schijnt overdag en de maan ‘s nachts, zei ik. Ze keek me aan. “Maar zelfde licht”, zei ze. “Jij anders, ik anders. Maar hetzelfde licht.”
Toen ik ‘s avonds in het maanlicht de hond uitliet begreep ik opeens dat ze me de essentie van het leven had geleerd. Dat liefde de kern van alles is waar het in het leven om draait. We stralen en ontvangen. Maar het gaat allemaal om hetzelfde. Liefde. Ik keek naar de maan en glimlachte. “Aai”, zei ik zachtjes.
Ronny Lammers
Foto: Ronny Lammers