COLUMN – Alec Baldwin schoot zichzelf de geschiedenisboeken in.
Onbedoeld, dat zou je haast vergeten. Het was niet Baldwins intentie de crew te ontdoen van cameravrouw en regisseur. Een filmset is geen geschikte plaats delict, alles wordt er geregistreerd, vaak vanuit diverse hoeken. Getuigen genoeg, altijd wel iemand die het heeft gezien. Je kunt net zo goed meteen naar de gevangenis lopen.
Baldwin haalde de trekker over, empty bleek een ander woord voor loaded. Ergens hogerop in de keten was het misgegaan. Baldwin was de piloot, het vliegtuig haperde, ondanks louter groene vinkjes in het onderhoudsrapport. Er hoorden geen vlammen uit de motoren te slaan, toch gebeurde het. Baldwin waande zich kok in een restaurant, de bediening was het briefje met pinda-allergie kwijtgeraakt, één hap volstond om de blunder boven tafel te krijgen.
In de verdwaalde kogel kwam alle machteloosheid van dit universum samen. Je hebt jaren gestudeerd, het examen is gemaakt, het gevoel is goed. Dan valt er een envelop op de deurmat. Het is een bericht van de schooldirectie, de examens zijn zoek. Foetsie. Niemand die weet hoe het kan. Je bent een slachtoffer pur sang, alles moet overnieuw, de vliegtickets kunnen de prullenbak in. Het wordt een zomer vol onzekerheid. Het is als de Toeslagenaffaire: je stuurt brief na brief, antwoord krijg je nooit. Logisch, de ambtenaar van dienst heeft de post vakkundig versnipperd, de uitstelverzoeken zijn kuikentjes waarvan direct na geboorte, buiten beeld, het nekje is omgedraaid.
Er stond een foto bij het nieuws. Alec Baldwin, met opgetrokken schouders, telefonerend, in de linkerhand een verfrommeld mondkapje. Onduidelijk was of de foto bij het moment hoorde, of dat we te maken hadden met archiefbeeld. Ik vermoedde het eerste. Er ging een bepaalde lading vanuit, het verhaal vertelde zichzelf. De samengeknepen ogen vochten vermoedelijk tegen tranen. Aan de andere kant van de lijn complete verbijstering, onbegrensd ongeloof over het verschrikkelijke nieuws. Er zit een grens aan wat een mens kan bevatten, de grens was ruimschoots bereikt.
Er volgde een nieuwe foto, geen lucky shot. We zagen de achterkant van een pick-up, onscherp vastgelegd, het draaide niet om de auto. Aan de rand van het asfalt stond een man, voorovergebogen over het gras, de handen rustend op de knieën. Verslagenheid voor dummies. Was de maaginhoud zojuist omhoog gekomen? Ik achtte het niet onmogelijk, lichaam en geest zijn onafscheidelijk. Baldwin stond daar misschien al een halve dag, als je goed keek zag je de grijze waas. Nooit eerder deed een foto van een mooi landschap zoveel pijn.
Over de auteur
Deze column is geschreven door Derek Hogeweg. Derek is programmamaker bij OOG Radio en fanatiek wielrenner. Zijn columns gaan over uiteenlopende onderwerpen. In alle gevallen betreft het de mening van een lange man.
Foto: Derek Hogeweg
