COLUMN – In deze wekelijkse column schrijft Ronny Lammers over jeugdige messentrekkers, Kobaltkinderen, Greta Thunberg en meneer Aart.
Ik ben een man zonder kinderen. Tenminste voorzover ik weet. Oh er was een moment dat ik er dichtbij was. Een handje in mijn handen dacht te voelden. Tot de kanker bij m’n vriendin naar binnen was geslopen. En de wens gleed weg als zand tussen onze vingers.
Er zou een asiel moeten zijn voor kinderen. Dat je een klein blond meisje kon uitzoeken. Met een strik in d’r haar. Die ‘s avonds op je schoot ging zitten en een arm om je heen sloeg. En fluisterde dat je de liefste papa van de wereld was. Ik zou haar Emma noemen. Of nee er zijn al zoveel Emma’s. Net als Julia’s en Tessen. Anna. Ja ik zou haar Anna noemen. Naar m’n ongeboren kind.
Soms denk ik wel eens hoe komt zo’n meisje nog veilig door het leven. Met al die weinige onderlinge tolerantie. En de toenemende jeugdige criminaliteit. Een samenleving waarin twaalfjarige Ciske de Ratjes met moordwapens lopen te zwaaien is gedoemd ten onder te gaan. Wat is er met het kind aan de hand. Het lijkt behekst door demonen. In Drachten kreeg Roan (16) een mes in z’n lijf om 10 euro en in Hoofddorp werd een 64 jarige man bij een pinautomaat doodgestoken in het bijzijn van z’n vrouw. En het gemak waarmee dat gebeurt. Alsof je een kroket uit de muur trekt.
Naar schatting zo’n 80.000 kinderhandjes schrapen diep in de mijnen van Congo naar kobalt voor de lithium batterij. Verdienste: 2 dollar per dag. Apple en Tesla lachen om het hardst. De levensduur van uw accu stijgt, die van het Congolese kind daalt. Kinderen die tien keer zoveel giftig kobalt in hun urine hebben als kinderen die elders wonen. Om maar niet te spreken over hun aangeboren misvormingen. Je reinste kinderslavernij. Laat die pestkoppen van Kick Out Zwarte Piet zich daar eens druk om maken.
Kinderen demonstreren voor een beter milieu. Als het regent trekken ze hun plastic poncho’s aan en eten dikke hamburgers bij de McDonalds. Een puinhoop aan bekers en bakjes op straat achterlatend. Allemaal heel milieubewust. Hun grote voorbeeld is Greta Thunberg. Greta is onze milieumarionet. Waarbij haar ouders en pr-man Ingmar Rentzhog aan de touwtjes trekken. Rentzhog is eigenaar van het bedrijf ‘We Don’t Have Time’ dat wil investeren in het klimaat. Hij zou aan het gebruik van Greta’s naam al meer dan een miljoen euro hebben verdiend. Greta is helaas niet de opgestane nieuwe Messias maar een verdienmodel. Een meisje met een waslijst aan stoornissen dat geïndoctrineerd en gesouffleerd wordt door vreemde ouders en slimme zakenmensen.
Tegenwoordig hebben we ons eigen Hollandse klimaatdrammertje Lars. De groene poldergreta met precies zo’n influistervader. Deze Jan Westra bestiert een milieu-adviesbureau dat voor provincie en waterschap te Gelderland werkt. Aha, daar ga je al. Straks trouwt Lars nog met Greta. Dan krijgen ze zonnepaneelkinderen.
Aart Staartjes ziet het van bovenaf beter dan wij. Misschien kent hij een toverformule om de orde te herstellen. Zodat we handen uitsteken in plaats van messen. Meneer Aart heeft in ieder geval als kindervriend nu het allerhoogste meegemaakt. Het bereiken van de eeuwige jeugd.
Foto: Ronny Lammers
