COLUMN – Lale Gül is door Elsevier Weekblad verkozen tot Nederlander van het Jaar.
Ik heb een poging gedaan haar debuut Ik ga leven te verteren maar ben voortijdig afgehaakt. Reden? Ik kwam er niet doorheen. Nou heb ik dat wel vaker met boeken, dat ik er – om uiteenlopende redenen – niet doorheen kom. Meestal zijn de eerste tien pagina’s doorslaggevend. In dit geval vond ik het gewoon slecht geschreven. Makkelijke zinnen, nietszeggende dialogen, eindeloze herhalingen. Kortom: geen literair hoogstandje. Moet alles dan een literair hoogstandje zijn? Niets moet. Dat uitgerekend dit boek tot de bestsellers van 2021 behoort verbaasd me natuurlijk niet, het past precies in het tijdsbeeld. Stap een willekeurige boekhandel binnen en je struikelt over de ijdelheid, verkleed als sportbiografie en zelfhulp. Je zou kunnen stellen dat de joppiesaus De Librije heeft bereikt, maar dat klinkt zo decadent. Bovendien is er niets mis met joppiesaus. Laten we het erop houden dat goed en populair twee verschillende dingen zijn. Het verhaal van Gül las als een open deur, al mijn vooroordelen werden bevestigd. Ben ik nou zo sceptisch of zijn jullie zo naïef? zou Van Gaal vragen. Het barst in Nederland van de Lale’s. Ze wonen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, willen graag een strakke spijkerbroek dragen, mogen dat niet. De meesten leggen zich daar bij neer. Dan maar geen strakke spijkerbroek, denken ze. Een enkeling pikt het niet en grijpt de rol van olifant in de porseleinkast.
Overigens gun ik Gül haar succes. Verder lijkt het me zaak het zinkende schip dat 2021 heet zo snel mogelijk te verlaten. Zonder retrospectief het jaar uit, als het even kan. Laat die afgezaagde lijstjes en benoemingen maar zitten. We weten zo ook nog wel wat er in januari gebeurde, en in februari. Maart, april, mei. December is gewoon het nieuwe juni. We kunnen alleen hopen dat de teneur van de voorbije twaalf maanden niet besmettelijk is. Mijn woord van het jaar? Tijdlijnterreur, gevolgd door coronarisering. Ik verwacht niet dat dit enige toelichting behoeft. Mocht je desondanks toch verduidelijking willen, kijk dan even op Facebook. Facebook, met name, hoewel ik op LinkedIn ook steeds vaker bijdrages zie passeren die weinig goeds voorspellen. Wederom is het de joppiesaus die De Librije bedreigd. Ik vrees dat het te laat is. Op LinkedIn sijpelen de wappiaanse statements inmiddels door de kieren, vroeg of laat zal de boegdeur het begeven, waarna de MS LinkedInia kapseizend ten onder gaat. Wat dan resteert is een zee vol meningen waarin ieder voor zich, spartelend, tracht het hoofd boven water te houden. Tevergeefs. We zijn niet meer te redden, uiteindelijk verzuipen we allemaal in het eigen gelijk. De een wat sneller dan de ander. Conclusie? Laat die jaarwisseling maar komen. Of, zoals Theo Maassen zou zeggen: het enige goede aan 2021 is de trein naar 2022.
Over de auteur
Deze column is geschreven door Derek Hogeweg. Derek is programmamaker bij OOG Radio en fanatiek wielrenner. Zijn columns gaan over uiteenlopende onderwerpen. In alle gevallen betreft het de mening van een lange man.
Foto: Karolina Grabowska/Pexels