Column: Vaders die hun dochters missen

Column: Vaders die hun dochters missen

COLUMN – René Verschuur is de vader van de 19-jarige Roos die werd doodgeschoten bij een aanslag op maandagochtend 18 maart 2019 in een sneltram op het 24 Oktoberplein in Utrecht. René vertelt over de eerste zittingsdag.

Dat de dader van deze viervoudige moord, Gökmen T., gaapt als de rechters binnenkomen, grijnst naar de nabestaanden met een opgeheven middelvinger en spuugt naar zijn advocaat. Voor dit soort beesten heeft Pim Fortuyn ons gewaarschuwd. Voor woestijnratten die vrouwen stenigen, homo’s van gebouwen gooien en hoofden afhakken. Alles voor Allah. Welkom in onze bananenmonarchie van moslimknuffelaars en onbegeleide tbs-ers. Waar je alle vrijheid krijgt van justitie om te moorden, zonder dat ze jouw dossier inzien. Want als goed psychopaat behoud je natuurlijk je rechten op privacy.

En dan is er nog de rechter die de gevangenispoort openzette, omdat hij geloofde dat T. mee zou werken aan een persoonlijkheidsonderzoek. En dat als verdachte van een verkrachting en mishandeling van een PI-medewerker. Hoe naïef kun je zijn? Deze blunders betekenden voor vier onschuldige mensen in deze tramtragedie hun laatste halte. Het zoveelste neergelegde bosje bloemen is inmiddels allang verwelkt. Het wachten is alleen op de volgende boeketten en de zoveelste stille tocht.

Op die maandagochtend 18 maart loopt alles anders. Vader René Verschuur en Roos hebben samen lekker ontbeten en René zet haar op de bus in Vianen. Roos is vrolijk en gaat op weg naar Groningen voor een korte vakantie. Maar in de bus komt ze erachter dat ze de prikspuit voor haar diabetes is vergeten. “Ze is uit de bus gestapt en ik ben haar de medicijnen gaan brengen”, herinnert René zich. “Maar toen ik aankwam, reed de volgende bus net weg. Toen zei ik tegen Roos: ik zet je op de tram. Ze ging nooit met de tram, nooit. Ik heb haar naar haar moordenaar gebracht. Dat vergeef ik mezelf nooit.”

In diezelfde tram van Nieuwegein naar Utrecht C.S, stapt om 10.45 uur ook de 37-jarige Gökman T. in. Als de tram vertrekt van het 24 Oktoberplein, trekt hij een vuurwapen en begint te schieten op willekeurige passagiers. Roos is op dat moment mobiel in gesprek met haar werkgever. Opeens roept ze: “Fuck, what the fuck? Ik word gestoken!” Dan valt de mobiel uit haar hand.

De politie laat op aandringen de camerabeelden uit de tram zien aan René Verschuur. Hij wil per sé weten of Roos de schietpartij zag aankomen. De beelden zal hij nooit meer kunnen wissen van zijn netvlies. “Daarna komt hij terug en geeft haar een genadeschot. Mijn wereld stond stil.”

Later in een tv-uitzending vertelt René met een gebroken stem: “Ik doe de huisdeur open en daar staat ze. Mijn Roos. Ze loopt door de kamers en zit op de bank. Overal is ze. Iedere minuut. Ik wil weten hoe haar laatste seconden waren. Wat ze nog heeft gezegd. Of ze angst heeft gehad. Had ze haar oortjes in en naar wat voor muziek luisterde ze.”

Het is de onbegrensde machteloosheid van vaders die hun dochters missen. Het wordt tijd voor een deal met God. Monsters ruilen voor meisjes. Dat moet hierboven toch te regelen zijn? Als Roos morgen op het 24 Oktoberplein neuriënd uit de tram stapt en even naar boven kijkt, dan is de lente pas echt begonnen.

Over de auteur

Deze column is geschreven door Ronny Lammers. Ronny schrijft elke zondag een spraakmakende column waarbij hij geen blad voor de mond neemt. Ronny is eigenaar/coach van ITP Institute Tennis Promotion en traint met zijn team alle niveau’s in het noorden van Nederland.

Foto: Ronny Lammers