COLUMN – Van 2006 kan ik me niet alles meer voor de geest halen maar sommige dingen vergeet je nooit.
De twee weken all inclusive in El Arenal zijn blijven hangen. El Arenal, het Salou van Mallorca – dat wist ik toen alleen nog niet. Ik was negentien en naïef. Pas toen ik in 2013 mijn huidige vriendin leerde kennen hoorde ik dat Mallorca ook een zachte kant heeft, met bergen en verlaten dorpjes. Ja, die bergen had ik wel gezien. Vanaf het strandlaken.
Ik herinner me de marmeren hotelreceptie, de tafels vol lege longdrinkglazen. Bezopen waren we, iedere avond, twee weken lang. Dat krijg je met all inclusive. Alleen voor bier moest je betalen, dus dat dronken we niet, bier werd baco. Zoete troep. Mijn lever heeft nog nachtmerries van de gratis refill. Hoewel er nauwelijks kinderen in het hotel verbleven was er elke avond een animatieprogramma, met een dansende beer. De beer heette Cookie, er hoorde een liedje bij, ik ben de tekst vergeten. Dat ik de naam van de beer nog weet is al erg genoeg.
Het all inclusive hotel was zoals je je een all inclusive hotel voorstelt; sfeerloos, praktisch, met als middelpunt de vreetschuur annex restaurant. Onbeperkt opscheppen. ’s Morgens torens van croissantjes, ’s avonds borden vol gefrituurde inktvisringen en satésaus. Het personeel zag scherp toe op de voorraad, lege bakken werden direct vervangen. Hoppa, daar kwam weer een nieuwe bulk garnalenkroketten. Op een avond trok een dronken Rus het onderste glas weg bij een toren van op elkaar gestapelde glazen, hij kreeg een staande ovatie. De serveerster van dienst keek minder blij.
In El Arenal waande je je in Nederland, op elke hoek zat een Friet van Piet, in de kroegen werd Nederlands gesproken. Omdat er natuurlijk ook heel veel Nederlanders op het eiland waren. Overal proppers, mensen met flyers. Feestje hier, feestje daar. Op een avond gingen we naar Riu Palace, daar kwam DJ Sammy, die wilde ik wel eens live zien. Daar stond ie dan, voorovergebogen over het mengpaneel, half verscholen achter een stalen kooi met daarin twee halfnaakte vrouwen. DJ Sammy. Ik weet niet meer hoe lang hij heeft gedraaid, na een paar glazen begon alles te vervagen.
Onlangs las ik dat United Airlines volgend jaar zomer, als eerste Amerikaanse luchtvaartmaatschappij, rechtstreekse vluchten gaat aanbieden van New York naar Mallorca. Daar is blijkbaar genoeg animo voor. Er zijn voldoende Amerikanen die graag de oceaan oversteken voor een paar weken zon. Ik probeer het me voor te stellen, dat je in Amerika woont, in een wereldstad als New York, en dat de vinger op de kaart dan naar Mallorca schuift. Mijn empathisch vermogen heeft grenzen. Er moet toch minimaal één plek zijn de in Verenigde Staten waar je goedkoop je lever kan vervetten, met een strand erbij? Nu ik er zo over nadenk: ik verbleef ooit een week in New York, alles was er groot, met name de porties. De vooroordelen kloppen. In die zin zal een Amerikaan zich thuis voelen in het all inclusive-walhalla van El Arenal.
Over de auteur
Deze column is geschreven door Derek Hogeweg. Derek is programmamaker bij OOG Radio en fanatiek wielrenner. Zijn columns gaan over uiteenlopende onderwerpen. In alle gevallen betreft het de mening van een lange man.
Foto: Derek Hogeweg
